​ရွှေဥဒေါင်း၏ တစ်သက်တာမှတ်တမ်း​ နှင့်​ အ​တွေး​အ​ခေါ်များ​

ကျွန်ုပ်၏ စိတ်​ေြပာင်း​လဲပံု

ရနာရီခွဲ​ေလာက်တွင် ချက်ြပုတ်ြပီး​စီး​၍ တပည့်​များ​က ညစာတည်ခင်း​ြကရာ အစား​သမား​တ​ေယာက်
ြဖစ်​ေသာ ကျွန်ုပ်သည် ထမင်း​ပွဲကို မစံုစမ်း​ပဲမ​ေနနိုင်သြဖင့်​ ထ၍ြကည့်​မိ၏။ ဟင်း​များ​မှာ ငါး​​ေသတ္တာ
သုတ်၊ ြကက်သား​ြပုတ်​ေြကာ်၊ ငါး​ပိ​ေြကာ်တို့​ြဖစ်၍ ဟင်း​ရည်မပါ​ေြကာင်း​ ကျွန်ုပ်က ​ေြပာမိရာ
​ေတာ​ေခါင်း​များ​သည် တ​ေယာက်၏မျက်နှာကို တ​ေယာက်ြကည့်​ကာ ြပံုး​လျက် ''တနပ်တ​ေလ​ေတာ့​
​ေတာ်သလိုပဲ ြကိတ်​ေပ​ေတာ့​ဆရာ'' ဟု ​ေြပာ၏။ သူတို့​ြပံုး​ြခင်း​မှာ ကျွန်ုပ် အစား​ဝါသနာပါြခင်း​
အတွက်​ေြကာင့်​ဟု ထင်မိရာ ဤ​ေနရာ၌ သား​စိမ်း​ငါစိမ်း​ မချက်ြပုတ်ချင်ြက​ေသာ​ေြကာင့်​ဟူ၍ ​ေနာင်မှ
ကျွန်ုပ်သိရသည်။ ဟင်း​ရည်မပါ​ေသာ်လည်း​ ​ေတာအရက်ကို ဟင်း​ချိုြပု၍ ​ေသာက်ြကရသည်တွင် ခရီး​
ပန်း​လာ​ေသာလူစု ြဖစ်သည့်​အတိုင်း​ အ​ေတာ်ြမိန်​ေသာ ထမင်း​တနပ်ဟူ၍ အမှတ်ြပုမိပါသည်။
စား​​ေသာက်ြပီး​ြက​ေသာအခါ ​ေတာအုပ်နှစ်​ေယာက်နှင့်​ ကျွန်ုပ်သည် ခပ် 'ထိုထို' က​ေလး​နှင့်​ ​ေထွရာ
​ေလး​ပါး​ စကား​များ​ကို ​ေဆး​လိပ်တဖွား​ဖွား​နှင့်​ ​ေြပာ​ေနြက၏။ ရွာဘက်၌မူကား​ လံုး​လံုး​ြကီး​
တိတ်ဆိတ်လျက်ရှိြခင်း​ကို ကျွန်ုပ် သတိြပုမိ​ေသး​၏။ ၉နာရီထိုး​ခန့်​တွင် ​ေတာအုပ် ကိုဘသင်က
ကိုသိန်း​​ေဖအား​ ဤဇရပ်အ​ေြကာင်း​ကို ​ေြပာခဲ့​ဖို့​ သူ့​၌ ဝတ္ထရား​ရှိသည်ဟု ပလ္လင်ခံြပီး​လျှင် ''တ​ေစ္ဆ
​ေြကာက်တတ်ြကသလား​'' ဟု ​ေမး​ရာ ကိုသိန်း​​ေဖက ''သူလိုငါလို​ေပါ့​ဗျာ၊ ဘာ့​​ေြကာင့်​လဲ'' ဟု
ြပန်​ေမး​၏။
သင်း​။ ။ ''ခု​ေတာ့​ လူများ​လို့​ ကိစ္စမရှိပါဘူး​၊ ​ေနာင်ကို​ေတာ့​ ​ေြကာက်တတ်လျှင် ဒီမှာလာမတည်း​နဲ့​ဗျ''
ကျွန်ုပ်။ ။ ''ဘယ်လို​ေြကာင့်​လဲဗျ၊ ကျုပ်က သိချင်လာြပီဗျို့​၊ ​ေြပာစမ်း​ဗျာ''
သင်း​။ ။ ''​ေဟာဟိုက ထုပ်ကို ြမင်ြကသလား​''
ကျွန်ုပ်တို့​ ​ေမာ့်​၍ြကည့်​ြကသည်။
​ေဖ။ ။ ''ဘာြဖစ်သလဲဗျ''
သင်း​။ ။ ''ကျုပ်အလျင်က ​ေတာအုပ်ဟာ ဒီဇရပ်​ေပါ်က လန့်​ဖျား​ြပီး​ ​ေသသွား​ရှာတယ်ဗျ''
​ေဖ။ ။ ''ြကား​လိုက်သလိုလိုပဲဗျို့​၊ ဆိုစမ်း​ဗျာ''
သင်း​။ ။ ''ကျုပ်တို့​ အခုထိုင်ြကတဲ့​​ေနရာမှာ ထိုင်ြပီး​ ထမင်း​စား​​ေနတုန်း​၊ ထုပ်​ေပါ်က ဆံပင်ဖား​လျား​
​ေဆာင့်​​ေြကာင့်​ထိုင်ြပီး​ လျှာြကီး​တွဲ​ေလာင်း​ချြပလိုက်တာ ြကမ်း​နဲ့​ထိ​ေရာတဲ့​ဗျ၊ ​ေတာအုပ် လန့်​ဖျား​
လိုက်တာ ငါး​ရက်နဲ့​ ​ေသရှာ​ေရာဗျား​''
ထိုအခါ ကိုသိန်း​​ေဖကား​ ကိစ္စမရှိလှ။ ကျွန်ုပ်မူကား​ မိမိကိုယ်မိမိ အံ့​ဩလျက်ရှိ​ေလြပီ။ ကမ်း​နီရွာ
ြပင်ဘက်ရှိ အုတ်ဇရပ်ြကီး​တွင် ရဟန်း​အြဖစ်နှင့်​ တပါး​တည်း​​ေနခဲ့​စဉ်က တ​ေစ္ဆ​ေြခာက်​ေသာ်လည်း​
​ေြကာက်လိမ့်​မည်မဟုတ်ဆိုကာ သုဿန်ဓူတင်ပင် တဆင့်​တက်ဖို့​ စိတ်ကူး​ခဲ့​မိ​ေြကာင်း​ ​ေဖာ်ြပြခင်း​ကို
သတိရြက​ေပလိမ့်​မည်။ ထိုအချိန်နှင့်​ ယခုအချိန်သည် သံုး​နှစ်မျှသာ ကွာ​ေသး​၏။ သို့​နှင့်​ ကျွန်ုပ်သည်
တ​ေစ္ဆ​ေချာက်ပံုအ​ေြကာင်း​​ေြပာ၍ ြကား​ရရံုမျှနှင့်​ ​ေကျာထဲက စိမ့်​ကနဲြဖစ်သွား​၏။ သီလ၊ သမာဓိတို့​၏
တန်း​ခိုး​သတ္တိသည် အဟုတ်တကယ် ြကီး​ကျယ်ပါ​ေပသည်တကား​။ လွန်ခဲ့​​ေသာ သံုး​နှစ်ခန့်​က
တ​ေယာက်တည်း​ ကိုယ့်​ကိုယ်ကို လှန့်​ချင်တိုင်း​လှန့်​၍ မလန့်​​ေသာ ကျွန်ုပ်သည် ယခုအခါ၌
လူ​ေတွလည်း​ ရှိသည်။ အရက်က​ေလး​လည်း​ ​ေသာက်ထား​သည်။ သို့​နှင့်​လည်း​ ​ေသွး​လန့်​သည့်​
အထိမ်း​အမှတ်မျိုး​ ​ေတွ့​​ေနရ​ေလြပီ။ နက်နဲစွာ ဆန်း​စစ်လိုက်သည်ရှိ​ေသာ် ဗုဒ္ဓ​ေဃာသမှ ​ေဖသိန်း​
ြဖစ်လာသည် မှန်​ေသာ်လည်း​ (အရပ်အ​ေခါ်အား​ြဖင့်​) ဤရုပ်နှင့်​ ဤစိတ်ပင် ြဖစ်ပါ၏။ ြခား​နား​ချက်
ကား​ ဗုဒ္ဓ​ေဃာသအြဖစ်၌ ကိုယ့်​စိတ်ကို ကိုယ်ယံုြကည်သ​ေလာက် ​ေဖသိန်း​အြဖစ်၌ ကိုယ့်​ကိုယ်ကို
ယံုြကည်မှု မရှိ​ေတာ့​ြခင်း​ပင် ြဖစ်​ေလသည်။ သို့​​ေသာ် အလွန်​ေြကာက်ြခင်း​ကား​ မဟုတ်ပါ။ စိမ့်​ကနဲ
ြဖစ်သွား​ရြခင်း​ကိုပင် ကိုယ့်​ဟာကိုယ် မ​ေကျနပ်ြခင်း​ ြဖစ်ပါသည်။ ကျွန်ုပ်၌ စဉ်း​စား​ဉာဏ် ဆုတ်ယုတ်
လာသည်ကား​ မဟုတ်။ သီလ၊ သမာဓိ ဆုတ်ယုတ်လာြခင်း​ပင် ြဖစ်​ေလရာ ဤသည်မှာ စဉ်း​စား​ဉာဏ်
ရှိသည်ဆိုရံုနှင့်​ မြပီး​​ေြကာင်း​ ထင်ရှား​​ေစ​ေသာ သာဓကတခု ြဖစ်ပါသည်။