​ရွှေဥဒေါင်း၏ တစ်သက်တာမှတ်တမ်း​ နှင့်​ အ​တွေး​အ​ခေါ်များ​

တ​ေစ္ဆ​ေချာက်ြခင်း​​ေပ​ေလာ

ဗိုလ်တဲက​ေလး​​ေပါ်၌ ကျွန်ုပ်တို့​လူစုသည် ဝိုင်း​ဖွဲ့​ကာ စကား​​ေြပာလျက်ရှိြကရာ စကား​ဝိုင်း​တို့​၏
ထံုး​စံအတိုင်း​ တ​ေစ္ဆအ​ေြကာင်း​ကိုစမိလျှင် တ​ေစ္ဆအ​ေြကာင်း​ကိုချည်း​ ဆက်လက်၍ တ​ေယာက်ြပီး​
တ​ေယာက် မိမိတို့​၏ ကိုယ်​ေတွ့​နှင့်​ ြကား​ဘူး​နား​ဝများ​ကို ​ေြပာြပြက​ေလရကား​ လူအား​လံုး​မှာ
ချွတ်ကနဲြမည်လျှင် လန့်​ချင်​ေသာ အ​ေြခမျိုး​သို့​ ​ေရာက်​ေနြက​ေလြပီ။ ထိုခဏ၌ ဗိုလ်တဲ၏ ဝါး​ထရံ
ဘက်ကို ''ြဖုန်း​၊ ဝုန်း​၊ ဒုန်း​၊ ဒိုင်း​'' ြမည်​ေအာင် ခဲသံများ​နှင့်​ထုသံ ြကား​ရရံုမျှမက ​ေြမဆိုင်ခဲ
အပဲ့​အရွဲ့​များ​ပင် ြကမ်း​ြပင်​ေပါ်သို့​ လှိမ့်​ဝင်လာြက၏။ ထိုအခါ ချွတ်ချွတ်ြမည်သံ မြကား​ဝံ့​​ေအာင်
တဖျတ်ဖျတ် လန့်​လျက်ရှိ​ေသာ ကျွန်ုပ်တို့​လူစုမှာ 'ချွတ် ချွတ်' မက မိုး​ချံုး​သ​ေလာက် ြပင်း​ထန်​ေသာ
ဒုန်း​သံများ​ ြကား​ြကရ၍ ခဲများ​ လိမ့်​ဝင်လာြခင်း​ကိုပင် ြမင်ြကရသည်တွင် (ဟန်​ေကာင်း​​ေသာလူများ​
ြဖစ်​ေသာ​ေြကာင့်​ ထ၍မခုန်ြကရံုမယ်သာ ရှိ​ေတာ့​သည်။) လက်ဦး​ပထမ၌ မျက်နှာငယ်က​ေလး​များ​နှင့်​
တ​ေယာက်ကိုတ​ေယာက် ြကည့်​​ေနြကြခင်း​ကို ကျွန်ုပ် မှတ်မိပါ​ေသး​သည်။ သို့​ရာတွင် ​ေနာက်တခဏ၌
ခရစ်ယန်တ​ေယာက်ြဖစ်၍ တ​ေစ္ဆ​ေြကာက်သက်သာပံုရ​ေသာ ကိုသိန်း​​ေဖသည် ထိုင်ရာမှထ၍ ​ေသနတ်
ကို ဆွဲသည်တွင်မှ ကိုဘသင်း​ကလည်း​ ​ေသနတ်ကိုကိုင်လျက် ြကိမ်း​​ေမာင်း​ြက​ေလ၏။ ''မင်း​တ​ေစ္ဆ
လား​ကွ၊ ဒို့​မ​ေြကာက်ဘူး​​ေဟ့​၊ သတ္တိရှိလာခဲ့​စမ်း​ကွ၊ ဘာကွ၊ ညာကွ'' နှင့်​ ​ေငါက်​ေအာ်ကာ ြကံုး​ဝါး​
ြက၏။ သို့​ရာတွင် ခဲသံများ​လည်း​မစဲ၊ ခဲများ​လည်း​ ြကမ်း​ြပင်​ေပါ်မှာ လိမ့်​ဝင်လျက်ပင် ရှိြကသည်။
ဤတွင် အရက်မူး​ြခင်း​ မ​ေြပတ​ေြပ ရှိ​ေန​ေသး​​ေသာ ကိုဘသင်း​က ''​ေဟ့​ မင်း​တ​ေစ္ဆလား​၊ ခဲနဲ့​
​ေပါက်မ​ေနပါနဲ့​ကွ၊ သတ္တိရှိ ဒီအ​ေပါ်တက်ြပီး​ ကိုယ်ထင်ြပလာစမ်း​ပါကွ'' စသည်ြဖင့်​ ချဲလင့်​ချ်
လုပ်​ေသး​၏။ သို့​​ေသာ်တ​ေစ္ဆကား​ မ​ေပါ်လာ၊ ခဲများ​သာ လာလျက်ရှိ၏။ ထိုသို့​ြဖင့်​ ငါး​မိနစ်​ေလာက်
ြကာမှ ခဲများ​ တြဖည်း​ြဖည်း​ ရပ်စဲသွား​ပါ​ေတာ့​သည်။