​ရွှေဥဒေါင်း၏ တစ်သက်တာမှတ်တမ်း​ နှင့်​ အ​တွေး​အ​ခေါ်များ​

ထူး​ဆန်း​​ေသာ သတ္တိများ​

ရဟန်း​ဘဝ၌ရှိစဉ် ြကံရွယ်ချက်မရှိပဲလျက်နှင့်​ ကျွန်ုပ် ရရှိဟန်တူသည့်​ သတ္တိထူး​အ​ေြကာင်း​ကို
ဗဟုသုတအလို့​ငှာ ဤ​ေနရာ၌ ထည့်​သွင်း​​ေဖာ်ြပရ​ေပဦး​မည်။

ဝက်လက်ဘူတာမှ မန်ကျည်း​တံုရွာသို့​ ဖခင်နှင့်​ ​ေလျှာက်လာြကစဉ် အလွန်ပူြပင်း​၍ ထီး​လည်း​
မပါ​ေချ။ ဖခင်၌ ထီး​ပါ​ေသာ်လည်း​ ထီး​မိုး​​ေပး​ြခင်း​ကို မခံလို၊ သကင်္န်း​ကို ​ေခါင်း​​ေပါ်၌ တင်ြပန်လျှင်
လည်း​ ရဟန်း​အ​ေနြဖင့်​ ဣ​ေြန္နမဲ့​သည်ဟု ယူဆသည်နှင့်​ ​ေနပူြကီး​ကျဲကျဲ၌ ဦး​​ေခါင်း​​ေြပာင်​ေြပာင်
ြကီး​နှင့်​ပင် ​ေလျှာက်လာခဲ့​သည်။ တမိုင်ခန့်​​ေရာက်လတ်​ေသာ် မခံမရပ်နိုင်​ေအာင် ပူြပင်း​လာခဲ့​​ေလြပီ။
ခရီး​ကလည်း​ တဝက်ခန့်​လို​ေသး​၏။ ဤတွင်ကျွန်ုပ်သည် ဦး​​ေခါင်း​ကို လက်ဝါး​ြဖင့်​သပ်လျက် ''မပူနဲ့​''
ဟု ဆိုလိုက်ရာ ဦး​​ေခါင်း​​ေရာကိုယ်ပါ ချက်ချင်း​​ေအး​ချမ်း​သွား​သည်ကို ခံစား​လိုက်ရသြဖင့်​ ​ေနလံုး​ကို
တိမ်ဖံုး​၍သွား​​ေလသ​ေလာဟု ​ေကာင်း​ကင်သို့​ ​ေမာ့်​ြကည့်​လိုက်မိသည်။ ​ေကာင်း​ကင်၌ကား​ တိမ်တိုက်
တခုမျှမရှိပဲ ြခစ်ြခစ်လန်​ေအာင်ပူြပင်း​​ေသာ ​ေနလံုး​သည်သာလျှင် ြကည်လင်စွာ​ေပါ်ထွက်​ေနြခင်း​ကို
​ေတွ့​ရသည်။ ကျွန်ုပ်မှာ ကိုယ့်​ဟာကိုယ်လန့်​ြပီး​ ြကက်သီး​များ​ထမတတ်ြဖစ်သွား​၏။ အ​ေြကာင်း​မူကား​ ''မပူနဲ့​' ဟု အမိန့်​​ေပး​လိုက်စဉ်က ဤသို့​ြဖစ်လိမ့်​မည်ဟု မ​ေမျှာ်လင့်​ပဲ ပူလွန်း​လှ​ေသာ​ေြကာင့်​ လုပ်မိ လုပ်ရာ လုပ်လိုက်ြခင်း​မျှသာြဖစ်ရာ တကယ်ြဖစ်​ေန​ေသာအခါ၌ 'ငါ့​မှာ ဘယ်လိုသတ္တိထူး​​ေတွများ​ရ​ေနပါလိမ့်​' ဟု အလန့်​တြကား​ ​ေတွး​​ေတာမိ​ေသာ​ေြကာင့်​ ​ေပတည်း​။ လမ်း​တ​ေလျှာက်လံုး​လည်း​ အရိပ်ထဲ၌ လမ်း​​ေလျှာက်ရသည့်​နှယ် လံုး​ဝမပူ​ေတာ့​​ေချ။